Κοιτώ τα δέντρα στον κήπο μου. Τον ακέραιο κέδρο... Τα σπασμένα κλαδιά της ελιάς μου πάνω στο άλιωτο χιόνι. Έχει μείνει η μισή. Μα η δεξιά της πλευρά, όπως βλέπω, ολόκληρη! Και μία γάτα στη ρίζα της, πότε επιχειρεί να ανέβει, πότε ξύνεται αμέριμνη κοιτάζοντας γύρω της λες και με νιώθει πίσω απ΄ το τζάμι. Ωραία που θα 'ταν, κάθε απόπειρά μας για άνοδο, άμα την κάναμε αμέριμνοι, με την απόλαυση γάτας!
Περίεργο! Σήμερα βλέπω πουλιά να κατεβαίνουν, με άλλο νοιάξιμο στον μισοπαγωμένο κήπο. Ποιο είν' αυτό με την πορτοκαλιά την κοιλιά; Και ένα μικρό τοσοδούλι, άξαφνα να το, σε απόσταση αναπνοής μπρος στο τζάμι μου! Τρυφερότητα και ευθραυστότητα αντάμα, πάνω σε δυο ποδαράκια σπιρτόξυλα... Μια ανάσα μονάχα, και έφυγε. Πέταξε. Το κράτησε η σκέψη μου... Θα χώραγε είπε, μέσα στη φούχτα μου άνετα.
Αλήθεια, πρώτη φορά μου παρατηρώ μια τέτοια συνέργεια, πολύχρωμη, με γάτες και πουλιά τόσο κοντά! Συντροφικότητα σκέφτομαι... λες αυτό πάει να πει; Πλάσματα που τρέφονται μαζί; Ή που βρίσκουν την τροφή τους μαζί; Έτσι κάνει κι ο άνθρωπος; Τι κοινό σε σχέση με την τροφή, κρατά δυο ανθρώπους μαζί; Και ποια τροφή; Για σώμα ή για ψυχή; Μήπως και τα δύο μαζί;
Κοίταξε τώρα τι κάνει η σκέψη... Κλαδιά, γατιά, πουλιά, τα άφησε πίσω και τρέχει. Γύρνα καλή μου και δες την ελιά! Έτσι που έσπασε, μοιάζει ανάπηρη μα..., τώρα σμίγει πιο απαλά με τον κέδρο της. Έχει χώρο και ορίζοντα ανάμεσα, δίχως να μπλέκονται τα κλαδιά τους. Βλέπω ουρανό. Το αποφάσισα! Θα αφήσω την ελιά μου μισή, όπως το 'φερε η φύση... σε συντροφικότητα αλλιώτικη, που όμως έχει αρμονία. Γιατί μου είπε η σκέψη μου, πως "σύντροφοι είναι όσοι συντροφεύονται από κοινές αξίες, που τις τρέφουν και τις τιμούν από κοινού". Μου αρέσει.
Το πουλί με την κοιλιά την πορτοκαλί, στο σπασμένο κλαδί τώρα ακινητεί. Και ένα περιστέρι μόλις προσγειώθηκε στην ψηλότερη λάμπα του κήπου. Και αυτό μου αρέσει. Χαίρετε!
......................................................................................................................
Comments