Είναι μια φράση που με συνδέει με τη γλύκα και την επιτυχία, αλλά προσθέτει και χιούμορ στις στιγμές της ζωής που δεν είναι εύκολες, και που έρχονται ως αποτέλεσμα μιας εσωτερικής διαδικασίας που έβραζε από καιρό. Τελικά όμως παρατηρώ πως, ό,που δένει το γλυκό υπάρχει αγάπη. Και στην περίπτωση του παιδιού μου, αυτή με κινεί να μιλήσω.
Θέλω να μιλήσω παραθέτοντας το κείμενο, που με αφορμή τον λεγόμενο "εγκλεισμό" και μια κίνηση από τον Σύλλογο "Πολιτιστικές Απόπειρες", ενθαρρύνθηκα και έγραψα εκείνες τις μέρες της καραντίνας. Του έκανα κάποιες μικρές μετατροπές, για να λέει την αλήθεια μου και στο παρόν...
«Θέλω να μιλήσω για κείνους»
Για κείνα τα πλάσματα που, μαζί με το γιο μου, αγαπώ πιο πολύ στο ανθρώπινο είδος. Για κείνους που δεν ακούστηκαν ούτε τις μέρες που λέμε «εγκλεισμού», αν και θα ήταν το πιο φυσικό να ουρλιάζουν. Που η ζωή τους δεν έχει ως συνήθως εξόδους εύκολες, ούτε αβίαστες. Και μη! μην σκεφτείς «καλά, αυτοί το συνήθισαν..». Σου λέω μη! Γιατί αυτοί, όχι βόλτα με σκύλο, μα ούτε στα θεραπευτήριά τους δεν πήγαν εκείνες τις μέρες. Για έστω μία αλλαγή σκηνικού, ή για την διά ζώσης επικοινωνία με τους θεραπευτές τους. Μήτε τη μία ή δύο βόλτες την εβδομάδα, που παν στην καλύτερη, όταν και αν έχουν βοήθεια. Και ούτε αναφέρθηκαν εξαρχής ως ευπαθείς, ενώ είναι εκείνοι που από θέση δεν προστατεύονται εύκολα με άλλα μέσα, παρά μόνο μένοντας «μέσα» και σε απόσταση.
Απόσταση από το κοινωνικό λεγόμενο σύνολο, που εκείνοι τη γνωρίζουν καλά, χρόνια πολλά, και δεν τη διάλεξαν! Δεν λογαριάζονται ακόμα στο σύνολο. Συλλογίζομαι όμως τώρα που γράφω, πως εκεινών η υγεία στην ουσία, είναι αληθινή και αδιάψευστη. Ξέρεις γιατί; Γιατί στέκονται σε τέτοια αλλαγή, με ψυχική ισορροπία. Το διαπίστωσα, παρατηρώντας το γιο μου, το πόσο ειρηνικά και αγόγγυστα πέρασε ετούτο το διάστημα από τη ζωή του. Θέλεις να ξέρεις πώς ονόμασε εκείνος τούτες τις μέρες; «Μέρες ισότητας». Γιατί λέει πρώτη φορά όλος ο κόσμος μπήκε στη θέση του και είδε, πώς είναι να θέλεις να βγεις και να μη μπορείς. Και έφτανε η βεράντα, το τηλέφωνο ή το fb, να ανασαίνει τον κόσμο. Και τις ίδιες αυτές μέρες, σε μια άλλη ανυποψίαστη στιγμή, ξάφνου με ρώτησε: «Μάνα, λες να ξέρουν οι άλλοι έξω, πόσο όμορφα περνάμε μέσα;»
-«Η διαφορετικότητα είναι ομορφιά και εξέλιξη για τον κόσμο μας»
Αυτό σκέφτηκα, αντί για απάντηση, όταν με ρώτησε. Τι να ξαναπώ; Ότι η διαφορετικότητα εμπλουτίζει και ομορφαίνει αυτό τον κόσμο, γιατί τον εξελίσσει αναπόφευκτα; Ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, με πολλές όμοιες ανάγκες και συναισθήματα; Δεν ήθελα να τα επαναλάβω άλλη μια φορά σε κείνον, και έτσι δεν είπα τίποτα. Σώπασα απλά ευτυχισμένη, τον κοίταξα λίγο, και του χαμογέλασα. Πώς να μην είμαι αλήθεια ευγνώμων; Έζησα πάλι αγάπη, υπομονή, συγχώρεση με κείνον που είναι εσωτερικά ανεξάρτητος. Που χωρίς να το επιδιώκει μου υπενθυμίζει την πιο μεγάλη μου δύναμη: Την αγάπη για τη ζωή. Όπως και άλλοι φαντάζομαι σαν εκείνον, που εμπλουτίζουν τη ζωή με την παρουσία και την ψυχή τους.
Να γιατί ήθελα τώρα να μιλήσω για κείνους… Επειδή παλεύουνε με την σκληρότητα της απομόνωσης, ώσπου ο γύρω τους κόσμος να κερδίσει τη δική του μάχη με τον εντυπωσιασμό της εικόνας. Και που μυρίζουν την ισότητα σε έναν παγκόσμιο "εγκλεισμό", αντί να ουρλιάζουν τα τόσα τους αιτήματα κάθε ώρα στα αυτιά μας. Λες, και τους έμεινε μονάχα ένα. Αυτό που το λένε με τη σιωπή τους: «Άνοιξε κόσμε και δέξου μας.» Ε.., άντε να δέσει αυτό το γλυκό, "η αποδοχή", να δοκιμάσουμε όλοι αγάπη.
Τι άλλο να πω η μάνα;
......................................................................................................................
#επιτυχία #γλύκα #χιούμορ #αγάπη #διαφορετικότητα #ομορφιά #εξέλιξη #κόσμο #ευτυχισμένη #παρουσία #ψυχή #ισότητα #μάνα "η αποδοχή" #disability #Αμεα
Comments