Μας αρκεί μία ζωή με αισθήσεις θαμμένες και συναισθήματα αμίλητα, για να επιτρέψουμε Ανάσταση; Πού να κατοικήσει η ειρήνη, και πώς η αδερφοσύνη; Και άραγε, υπάρχει ανάσταση έξω αν δεν τη φτάσουμε πρώτα εσωτερικά;
Η συνέχεια ζωής και θανάτου φωνάζει στις μέρες μας για αποδοχή. Μες την αγωνία μας όμως για επάρκεια του "έχω" (χρήμα, δόξα, χώρο, και χρόνο) πώς να πεις ένα "φτάνει!", για να ανθίσει το "είμαι"; Είμαι αρκετός για να ζω πια ελεύθερα. Και ποιος δικαιούται αυτό να το κρίνει;
Συμπόνια αντί κριτικής
Κάθε φορά που το βλέπω πως πίσω από μία άποψη υπάρχει κάποιος που κρίνει, θυμάμαι τα Λόγια του Ιησού: "Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε·..." Μου πήρε χρόνια να νιώσω βαθιά τι σημαίναν Αυτά τα Λόγια για μένα. Αρχικά τα ερμήνευσα στις σχέσεις μου με τους άλλους. Και τότε με μάλωνα, αν με συλλάμβανα να κρίνω κάποιον, μα ήταν αδύνατο να το σταματήσω... Κάποιες φορές έλεγα εντάξει, όλοι το κάνουν, κανένας δεν είναι τέλειος. Τώρα χαμογελώ γιατί ξέρω πως έψαχνα δικαιολογία, που ήταν κι αυτή κριτική, μα χρήσιμη λίγο ως ανακούφιση από τις ενοχές. Και ίσως, σε μάτια ανθρώπων κανένας να μην είναι τέλειος.
Συγκλονίστηκα όμως τη μέρα που ένιωσα εκείνο τον πόνο του "είναι" μου, από τη σκληρή κριτική τη δική μου. Κανένας άλλος τόσο πολύ, όσο εγώ, με έκρινα ασυγχώρητα - σα να με έδερνα! Δεν είχα ιδέα το πώς το έκανα, και άρχισα να με παρατηρώ. Κάθε που έπαιρνα μία ανάσα χαράς, ήταν σαν να ανασήκωνα το καπάκι του "τάφου" όπου είχα θάψει τις επιθυμίες μου και τις ανάγκες από παιδί. Κι ύστερα με ενοχές και με τρόμο το ξαναέκλεινα. Δοκίμασα, έψαξα, και εν τέλει, αυτό που για μένα αποδίδει πολύ στο να σταματάω να με τιμωρώ, είναι η αυτοσυμπόνια-αυτοενσυναίσθηση. Συμπόνια από μένα για μένα. Από το "είμαι" μες την καρδιά μου, που μου θυμίζει και λέει: "Φτάνει. Είμαι ακόμα εδώ για εσένα." Αυτό το "είμαι", που συναντώ ευκολότερα καλλιεργώντας την εσωτερική γαλήνη, γεμίζει με Φως και με άνθη χαράς τη ζωή μου. Και από κει είναι πιο εύκολο να συμπονέσω-συναισθανθώ και κάποιον άλλο.
Ανά-σ-ταση
Η γαλήνη αυτή είναι τάση ζωής, αλλά και ο λόγος που χρησιμεύουν Compassion(Ενσυναίσθηση) και Mindfulness(Ενσυνειδητότητα), ως δύο εργαλεία στις συνεδρίες μου. Για να απλώνει η γαλήνη πιο εύκολα σ' όλους μας. Αφού όπως το έχουμε δει, πάντα κάτι δεν θα επαρκεί. Και όλοι ακόμα οι πόλεμοι, από ένα φόβο ανεπάρκειας για "κάτι" αρχίσαν- (για κάτι που νομίζαμε πως μας διασφαλίζει). Στοχάζομαι, πόσες φορές από παρόμοιο φόβο σταυρώνουμε τους εαυτούς μας, την ειρηνική μας Συνείδηση, ξανά και ξανά; Αν έστω επιτρέψουμε μέσα μας την ανάταση αυτής της Συνείδησης, μπορεί να μη μας χρειάζεται τόσο η Ανάσταση. Να μην την περιμένουμε εννοώ σαν κάτι που δεν έχει γίνει, αφού πλέον με αυτή μας τη στάση, θα προ-ηγείται πάντα η Ζωή αντί του θανάτου!
......................................................................................................................
Yorumlar